Ξαναζούμε εποχές παρακράτους

Στο προηγούμενο φύλλο μας γράφαμε για τραμπουκισμούς και παρακράτος: λίγο πριν κυκλοφορήσει, επιβεβαιώθηκε με τη «βομβιστική» ενέργεια στα γραφεία του ΣΥΝ (λέμε βομβιστική, όμως αν γινόταν στα γραφεία της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ π.χ., θα λεγόταν «τρομοκρατική»).

Μια τρομοκρατική ενέργεια λοιπόν, που σαφώς υποκινήθηκε ηθικά από επώνυμους και συγκεκριμένους κύκλους, ενώ ήταν προκλητικό το γεγονός ότι έσπευσαν να την καταδικάσουν τάχα μου, παράγοντες που σε καμιά άλλη περίπτωση δε θα το έκαναν, γεγονός που από μόνο του αρκεί για να μας βάλει σε πονηρές σκέψεις.

Είναι φαινόμενο του παρακράτους που δυστυχώς στα Χανιά κινείται όλο και πιο έντονα και θρασύτατα -έως νομιμοποίησης- το γεγονός ότι την ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ενέργεια στα γραφεία του ΣΥΝ, κάποιοι τη θεώρησαν φυσικό επακόλουθο, ενώ υπήρξε τοπική εφημερίδα, που μόνο δεν…πανηγύρισε για να γιορτάσει το γεγονός.

Κάποιοι το θεώρησαν σχεδόν φυσιολογικό. Ανατίναξαν τα γραφεία του ΣΥΝ. «Ε, και λοιπόν; Ο Αλαβάνος φταίει, που ήταν προκλητικός». Η ενέργεια κρίθηκε με άλλα μέτρα και σταθμά από αυτά με τα οποία κρίνονται παρεμφερείς ενέργειες.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορήθηκε ως τροφοδότης της τρομοκρατίας. Όμως κανείς δεν είπε ποιός τροφοδότησε την τρομοκρατία κατά του ΣΥΝ.

Φαίνεται λοιπόν, πως όταν στη ΝΔ μιλούσαν για επανίδρυση του κράτους, κάποιοι το εξέλαβαν ως επανίδρυση του παρακράτους, γιατί περί αυτού πρόκειται, κι είναι ξεκάθαρα τα συμπτώματα που θυμίζουν τη δεκαετία του 60, μια δεκαετία της οποίας κάποιοι πρωταγωνιστές είναι ακόμα ενεργοί, δυστυχώς, στην πολιτική ζωή του τόπου.

Πρώην παρακρατικοί, βρηκαν καταφύγιο ακόμα και στην αγκαλιά της «προοδευτικής παράταξης» από την εποχή της μεταπολίτευσης, σιωπηλοί, κοιμώμενοι, που σήμερα βρίσκουν το χώρο, σε ένα κόμμα που σαπίζει στη βάση του την ώρα που η κεφαλή ευαγγελίζεται την ανανέωση, να ενεργοποιηθούν και να εκφραστούν.

Ένα νομαρχιακό ΠΑΣΟΚ που ελέγχεται από δυο τρεις πολιτικές οικογένειες, ένα κόμμα που δεν έχει αλλάξει σε τίποτα εδώ και δεκαετίες, εκτρέφοντας την ίδια αλλαζονεία και τον καθεστωτισμό που έγιναν αιτίες της μεγαλειώδους ήττας του, μια νομαρχιακή οργάνωση με χειροπιαστές πλέον αποτυχίες, δεν μπορεί να θεραπεύσει τον εαυτό της, πόσο μάλλον να δημιουργήσει εστίες αντίστασης.

Αλλά ακόμα κι αυτός ο ίδιος ο ΣΥΝ με τις πολιτικές του επιλογές σε τοπικό επίπεδο δεν αφήνει πάντα τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν θα μπω στον κόπο να αναφερθώ σε άλλα κόμματα, που το κύριο ενδιαφέρον τους εστιάζεται στην απλή τους εκλογική παρουσία στον τόπο, ενώ η ενεργή τους προσφορά στα μεγάλα πολιτικά θέματα που προκύπτουν είναι περιστασιακή και σύμφωνα με το εθνικό τους πρόγραμμα.

Τίποτα χειρότερο από μια κοινωνία που τη διέφθειραν υπόγεια για δεκαετίες, οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι, σε σημείο ώστε να χάσει όλα της τα δημοκρατικά αντανακλαστικά. Τα Χανιά είναι έτοιμα τώρα να πουληθούν, ανύποπτα, στη μπάνκα του πολιτικού καζίνο. Με ανυπολόγιστες συνέπειες, στην ανάπτυξη, στην οικονομία, στο εμπόριο, στον τουρισμό, στο περιβάλλον.

Το θέμα του Εφετείου, όπως κι αυτό του ΚΤΕΛ, ήταν ένα συντεχνιακό όχημα για την άλωση της συνείδησης του Χανιώτικου λαού, που αποπροσανατολίστηκε από τα πραγματικά σοβαρά θέματα του τόπου. Οι ανίκανοι πολιτικοί παράγοντες του νομού, αναλώθηκαν στο εύκολο, εντυπωσιακό και λαϊκίστικο παιχνίδι της διαμάχης με το Ηράκλειο, αφήνοντας τα πραγματικά αναπτυξιακά προβλήματα πίσω. Οι ίδιοι οι βουλευτές μας παραδέχονταν μήνες πριν ότι «έχουμε καταταντήσει γραφικοί, να γυρνάμε στους διαδρόμους της βουλής και να διαμαρτυρόμαστε για το Εφετείο όλη την ώρα» κι έτσι έδωσαν την πραγματική εικόνα του πως εκπροσωπείται ο νομός μας στη βουλή.

Και στο κάτω κάτω, η Χούντα έκανε πρωτεύουσα το Ηράκλειο και ο Καραμανλής το κράτησε. Ας το παραδεχτούν αυτό κάποιοι, κι ας ασχοληθούν με τα σοβαρά προβλήματα του τόπου. Προβλήματα στα οποία έτσι κι αλλιώς δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν εδώ και δεκαετίες. Γι αυτό και τα προβλήματα δεν άλλαξαν όνομα, ούτε αιτία. Σε έναν τόπο που αναπτύσσεται, που ανανεώνεται, εμφανίζονται νέα προβλήματα.

Στα Χανιά δεν έγινε έτσι.

Πώς να γίνει όμως κάτι, σε μια πόλη όπου πρώτιστα κάποιοι ενδιαφέρονται να φιμώσουν ή να λαδώσουν τους με μισθούς πείνας δημοσιογράφους και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης μοιράζονται τους 4 βουλευτές του νομού ενώ διοικούνται από δύο – τρείς παράγοντες και επιχειρηματίες με προφανή συμφέροντα, που πάντως μόνο την έγκυρη ενημέρωση του χανιώτικου λαού δεν εξυπηρετούν –εγκλωβίζοντάς τον σε μια ελεγχόμενη, ολιγοπωλιακή ενημέρωση-.

Κάπως έτσι, για να έρθουμε και στα καθ’ υμάς, κάποιοι μάγκες, καταφέρνουν με τις πλάτες νομαρχών και άλλων κρατικών υπαλλήλων, όπως αυτοί που στήνουν τα μπετο-σιλό φάτσα κάρτα στο αεροδρόμιο, να περνούν τα νομιμοφανή ως νόμιμα.

Μιλάμε για περιπτώσεις όπου η παρανομία είναι τόσο προφανής, που δε χρειάζεται να είσαι νομομαθής για να την καταλάβεις. Το ίδιο προφανής είναι και η πολιτική στήριξη της παρανομίας. Διότι, λέει ο απλός άνθρωπος του χωριού, πώς γίνεται κύριε να σου καταγγέλνουμε την παρανομία στις αρμόδιες υπηρεσίες και κανείς να μη σε σταματάει;

Για αυτά τα προφανή λοιπόν, εμείς θα μιλάμε ανοιχτά και θα ρωτάμε, όπως και για την υπόθεση της εταιρείας που θέλει να αποθηκεύει επικίνδυνα απόβλητα στον Κουρουπητο:

Ποιοι ξεπουλάνε τον τόπο τους σε τέτοιους ιδιοκτήτες, ποιοι βάζουν την υπογραφή τους, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια αγώνων στον Κουρουπητό, (που θα έπρεπε να έχει «θεσμοθετηθεί» από το Δήμο, ως σύμβολο του αγώνα για την προστασία του περιβάλλοντος) να αδειοδοτούνται τέτοιες εγκαταστάσεις στην περιοχή μας. Κι αποδεικνύει για μια ακόμα φορά, πως το Ακρωτήρι έχει ακόμα να αντιμετωπίσει το μεγαλύτερο εχθρό του – την πολιτεία.

Είναι οι ευθυνόφοβοι υπάλληλοι των κρατικών συμφερόντων (που έχουν ξεπουληθεί στα ιδιωτικά), διευθυντές υπηρεσιών, που υπογράφουν, είναι οι εκάστοτε νομάρχες, και οι βουλευτές που τους κινούν τα νήματα που υπογράφουν και είναι οι ίδιοι οι ακρωτηρινοί που ξεπουλάνε τις περιουσίες τους, ακόμα, για ένα κομμάτι ψωμί.

Και τέλος, είναι αυτοί που επιτρέπουν σε μεγαλοεργολάβους να παίρνουν τα δημόσια έργα ρίχνοντας το κόστος τόσο ώστε να μην μπορεί κανείς άλλος να τους ανταγωνιστεί και αδυνατούν να εφαρμόσουν τις μελέτες ως έχουν επειδή ακριβώς έχουν ρίξει το κόστος έτσι καταστρέφουν την ουσία της αναπτυξιακής υποδομής – δηλαδή την ποιότητα των έργων και κανείς δεν τολμά να τους μπλοκάρει, να τους κηρύξει έκπτωτους. Ποιοι επιτρέπουν σε κάποιες εταιρείες να παίρνουν όσο το δυνατόν περισσότερα έργα, ενώ γνωρίζουν ότι ούτε σωστά ούτε εμπρόθεσμα τα τελειώνουν και ποια είναι η δουλική σχέση που έχουν μαζί τους, ώστε να συνεχίζουν ανενόχλητες το κερδοσκοπικό έργο τους;