ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ...

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν…..

Και δεν επτωχεύσαμεν μόνον οικονομικώς, αλλά και διανοητικώς και πολιτισμικώς και κυρίως, πολιτικώς.

Επτωχεύσαμεν από στελέχη. Και οι υποψήφιοι Δημάρχοι (οι μονομάχοι) δε βρίσκουν να βάλουν αξιόλογους ανθρώπους στους συνδυασμούς παρά μια χούφτα σε κάθε περιοχή. Δε βρίσκουν τους άξιους εκείνους ανθρώπους, που σκέπτονται, που έχουν όραμα, που αποζητούν την ευθύνη. Δεν είναι πως δεν υπάρχουν. Είναι που σιχαίνονται το σύστημα και απέχουν από αυτό. Ετσι λοιπόν, πάει κι αυτή μας η ευκαιρία, η τελευταία ίσως για να πάει μπροστά ο τόπος.

Αν μας έπαιρνε ο χώρος κι ο χρόνος, θα κάναμε μια αναδρομή στις συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων και στα πρακτικά τους, για να θυμίσουμε και να θυμηθούμε, το χαμηλό επίπεδο πολιτισμού, μόρφωσης, τα φανερά συμπτώματα ψυχώσεων, την αδυναμία έκφρασης, δομημένης σκέψης, σχεδιασμού και προτάσεων από τους πολλούς, που αποφάσιζαν μέχρι τώρα για την κοινή μας ζωή σ’ αυτό το μέρος.

Θα θυμόμασταν τις βρισιές, τις βλαστήμιες, τις φωνές, τις υστερικές σκηνές, τις χειροδικίες, αλλά και τις άθλιες σπέκουλες, τις λασπομαχίες, ανάμεσα στους αιρετούς, που όχι μόνο εμείς αλλά και δεκάδες άλλοι συμπολίτες μας έχουν βιώσει μέσα στην πολύπαθη αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Ακρωτηρίου. Και πολλοί από μας έχουμε γελάσει με τη γελοιότητα, έχουμε απηυδήσει με την ανοησία κι έχουμε κουραστεί με τη διάρκεια αυτού του τραγικού θεάματος που αποτελεί το όνειδος της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ακόμα και ο Δήμαρχος –που επέλεξε κάποιους από αυτούς που απαρτίζουν το ντροπιαστικό αυτό συνοθύλευμα- απηύδησε κάποτε: «είστε το χειρότερο δημοτικό συμβούλιο που υπάρχει στο νομό χανίων». «Ντρέπομαι που είμαι Σύμβουλος σε αυτή την αίθουσα» έχουν πει πολλές φορές και δύο και τρείς από τους πιο νέους και άφθαρτους δημοτικούς συμβούλους.

Αντιπολίτευση μόνο για τις εντυπώσεις, με ελάχιστες προτάσεις ουσίας να διατυπώνονται από τους ίδιους πάντα ανθρώπους, που χάριν της σπέκουλας κανείς τελικά δεν τους άκουγε. Πάνω απ΄όλα η αντιπαράθεση, αντί για τη δημιουργικότητα.

Κι οι μεγαλοπαράγοντες της συμπολίτευσης; Αλλοίμονο! Για κάποιους, τα ρουσφέτια κι οι δοσοληψίες δε σταματούν ποτέ. Αλλοι που τους στέρησαν την καρέκλα και το μισθό, φωτίστηκαν ξαφνικά – αντίκρυσαν την αλήθεια και συμπέραναν: ο Δήμαρχος κι η παρέα του είναι διεφθαρμένοι!

Στους διαδρόμους έστηναν τις μηχανορραφίες, αυτή ήταν η μοναδική δουλειά που έκαναν με τέτοιο επαγγλεματισμό και μεράκι που αν το ξόδευαν για το καλό του τόπου το Ακρωτήρι θα είχε άλλη εικόνα πια.

Τι ντροπή! Εφτιαχναν συνδυασμούς με βάση το ποιος θα πάρει τους περισσότερους ψήφους, ποιος έχει τα μεγαλύτερα σόγια, ενώ τα πολιτικά γραφεία επέβαλλαν τους δικούς τους παρατρεχάμενους στον κάθε συνδυασμό, για να έχουν επιρροή.

Οι Σκουλακικοί, οι Μαρκογιανικοί, οι Βολουδακικοί και άλλοι, εργάτες αυτοί ή τα παιδιά τους στα πολιτικά γραφεία, μήπως κι αντλήσουν καμιά θεσούλα, σε κανέναν οργανισμό, σε κανένα συνεταιρισμό, σε καμιάν υποδομή.

Δε μετρήσαμε, δεν ερευνήσαμε τόσα χρόνια επαρκώς, ποιοι έχτισαν σπίτια με δημόσιο χρήμα, ποιοι έκαναν τις πλάτες σε καταπατητές και αυθαιρετούντες, ποιοι τα βρήκαν με τους ρυπαντές, ποιοι ασφαλτόστρωναν δρόμους κι έστρωναν υδρευτικά δίκτυα στην ερημιά για να πηγαίνουν οι ίδιοι και οι πελάτες τους στα χωράφια ή στα αυθαίρετά τους, ποιοι έκαναν τάχα πως κόπτονται για τον τόπο, όταν κρυφά έσκαβαν το λάκκο του.  Συγνώμη. Ισως στο μέλλον να το κάνουμε κι αυτό.

Λίγοι οι καλοί και όχι αρκετοί ώστε να διοικηθεί ένας Δήμος με προβλήματα μεγάλα και δυνατότητες στις οποίες τελικά, συνολικά και συλλογικά, δε φάνηκαν αντάξιοι αυτοί που τον διοίκησαν. Τρεις τετραετίες Καποδιστριακού Δήμου τι μας άφησαν; Ένα πολεοδομικό μπάχαλο, νέες πηγές προβλημάτων και ρύπανσης, ατέλειωτες υποδομές, αλειτούργητα κτίρια και λίγα χρήσιμα για την καθημερινότητα, αλλά όμως αυτονόητα έργα. Για τα οποία δε χρωστάμε ευχαριστώ σε κανέναν, ούτε και κανείς δικαιούται να αυτοδιαφημίζεται πως έκανε τα αυτονόητα.

Και τώρα, τώρα που ο κόσμος έχει μάθει, τους έχει πάρει χαμπάρι, τώρα που σιγοβράζει η οργή στους πολίτες – γιατί δεν είναι η τοπική αυτοδιοίκηση μόνο έτσι- είναι όλο το πολιτικό σύστημα αυτό, που μας οδήγησε στην καταστροφή, σε ένα δρόμο οπισθοδρόμησης χωρίς ελπίδα επιστροφής, ακόμα και τώρα, οι προθέσεις δεν κρύβονται. Οι επιλογές των προσώπων γίνονται με τα ίδια κριτήρια, οι υποψήφιοι τάζουν με τον ίδιο τρόπο την ώρα που όλοι ξέρουμε πως δε θα υπάρχουν χρήματα για τίποτα μετά τις εκλογές, κάποιοι εκβιάζουν τους ψηφοφόρους, άλλοι παίζουν παιχνίδια ψηφοθηρικά εις βάρος συνυποψηφίων τους, κι όλοι μαζί προσκυνάνε το Κόμμα, το οποιοδήποτε Κόμμα, που χρίζει και χρηματίζει, το Κόμμα που χρηματίζεται, το Κόμμα που ευθύνεται αλλά δε νοιάζεται για τις δυσκολίες που περνάμε μεις, αρκεί όσοι ανήκουν στο Κόμμα, ή στην Κλίκα του Κόμματος, να περνούν καλά.

Συγνώμη αναγνώστη μου, που στήριξα πριν από μήνες τον Καλλικράτη, συγνώμη αν σε γέμισα με ελπίδες. Τις ελπίδες μπορεί να τις δίνουν οι νόμοι, αλλά τις καταρρακώνουν οι άνθρωποι, που δεν έχουν την παιδεία ούτε την ευφυία να προσαρμοστούν σε αυτούς, ακόμα κι αν οι ίδιοι τους ψήφισαν (τους νόμους). Γι αυτό, δεν πρέπει να ξαναψηφίσουμε κανέναν από αυτούς που φάνηκαν ανάξιοι, δεν πρέπει να ξαναπιστέψουμε κανέναν από όσους αποδείχτηκαν ψεύτες. Ας είναι λίγοι, ελάχιστοι αυτοί που θα απομείνουν. Ολοι πρέπει να πάμε στις κάλπες και να ψηφίσουμε, κανείς δεν πρέπει να απέχει, κανείς δεν πρέπει να δώσει φωνή στο ανύπαρκτο, στο μηδέν, γιατί αυτό είναι που επιθυμούν οι εκφραστές της διαφθοράς και της συντήρησης, να μείνουμε απέξω, αμέτοχοι να τους αφήσουμε μόνους με τον έλεγχο της ζωής και της καθημερινότητάς μας στα χέρια τους.

Και στις εκλογές αυτές, πρέπει να θανατώσουμε, το πολιτικό σύστημα που μολύνωντας και την τοπική αυτοδιοίκηση, βύθισε την ελληνική κοινωνία στο χάος.