Αυτά τα λόγια τα θυμάμαι πάντα, κάθε φορά που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας κουνούν το δάχτυλο για θέματα οικονομικής διαχείρισης, κάθε φορά που εντείνεται το ποσοστό συν-διαχείρισης της ζωής και της τσέπης μας από τους Ευρωπαίους πολίτες, της Ενωσης του Μπακαλιάρου. Μπορεί η ΕΟΚ και η μετεξέλιξή της σε Ευρωπαϊκή Ενωση να μας παρείχε μια δημοκρατική ομπρέλα για τη δική μας μετεξέλιξη και κοινωνικό εκσυγχρονισμό την περίοδο της μεταπολίτευσης και μέχρι και τη δεκαετία του ’90, όμως το αντίτιμο ήταν πικρό και μόλις τώρα αρχίσαμε να το πληρώνουμε.
Αφού πρώτα μας έμαθαν να μη στεκόμαστε στα δικά μας πόδια με τις επιδοτήσεις και τα χρηματοδοτούμενα προγράμματα κι αποκτήσαμε έναν εθισμό στο ευρωπαϊκό χρήμα, κι αφού οι κυβερνώντες μας στάθηκαν ανίκανοι να μας πείσουν ότι το χρήμα αυτό εισρέει στη χώρα μας για να μας βοηθήσει να παράγουμε περισσότερα και καλύτερα προϊόντα, εμείς το χρησιμοποιήσαμε για να παράγουμε λιγότερα προϊόντα και περισσότερες υπηρεσίες. Αποτέλεσμα, σήμερα να είμαστε η χώρα του τίποτα: δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα, κι αυτό που παράγουμε –τα αγροτικά προϊόντα- είτε δεν τα θέλει κανείς όπως είναι, είτε δεν ξέρουμε να τα πουλήσουμε. Και τις υπηρεσίες που παράγουμε δεν ενδιαφέρεται κανείς να τις αγοράσει – έτσι, τις ανταλλάσουμε μοναχοί μας ανακυκλώνοντας το χρήμα που ως τελευταίο αποδέκτη έχει το φοροεισπράκτορα από τη μια και τις πολυεθνικές από την άλλη.
Ετσι φτάσαμε να είμαστε ένας λαός υπό πτώχευση. Και κανείς τα τελευταία χρόνια δεν έχει μπει στον κόπο να μας εξηγήσει, γιατί τελικά η Ευρωζώνη ήταν τόσο συμφέρουσα για μας – εκτός της αρχικής νομισματικής προστασίας που απολαύσαμε. Και το χειρότερο, ξεχάσαμε, ότι όταν αλλάξαμε νόμισμα και το κόστος ζωής τριπλασιάστηκε (α ρε δραχμούλα), είχαμε σα λαός θέσει την προϋπόθεση να αυξηθούν ανάλογα και οι μισθοί μας. Περιμέναμε λίγα χρόνια – ώσπου το ξεχάσαμε κι αυτό, κι όλο αυτό το διάστημα βλέποντας τους αισχρότερους εργατοπατέρες και συνδικαλιστές να μετατρέπονται σε υπουργούς.
Ο Καραμανλής (ο Α’) μας έβαλε στην Ενωση του Μπακαλιάρου πουλώντας μας την αίσθηση ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ο Παπανδρέου (ο Β’) μας έμαθε να τα ζητάμε όλα χωρίς να δίνουμε τίποτα, ο Σημίτης μας πήδηξε βάζοντάς μας στην Ευρωζώνη και μας ξαναπήδηξε χρεώνοντας σε μας και στα εγγόνια μας το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων κι ο Καραμανλής (ο Β’), απλά συνέχισε την καταστροφή, αφαιμάζοντας τη μεσαία τάξη και καίγοντας τη χώρα. Ολοι, στην ίδια συνομωσία συνομώτες: της Ενωσης του Μπακαλιάρου.
Η κρίση που ζούμε σήμερα, ωφείλεται στο μεγαλύτερο ποσοστό της, στη γέφυρα του Καλατράβα και τα λούσα της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη, στα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου, των ομολόγων και της Ζήμενς. Κατά τα άλλα, η Κρίση είναι δημιούργημα μαζικής ψυχολογίας και πλύσης εγκεφάλου. Αλλά οι περισσότεροι συμπολίτες μας, ακούνε τον Πρετεντέρη και την Τρέμη και πιστεύουν ότι η κρίση είναι εισαγόμενη από τα ξένα χρηματιστήρια, ότι τη χώρα μας την κυβερνάμε οι Ελληνες, κι ότι οι βουλευτές είναι κάτι σπουδαίοι τύποι που αξίζει να σηκώνεσαι από την καρέκλα σου όταν μπαίνουν στην αίθουσα. Από τη στιγμή που αφήσαμε αυτούς που μας έκλεβαν τόσα χρόνια να τη σκαπουλάρουν, δώσαμε το χειρότερο μήνυμα: «Είμαστε λαός κορόιδων. Πηδάτε μας!»
Κι έτσι, σήμερα περιμένουμε τον κάθε κωλο-ευρωπαίο (με συγχωρείτε κιόλας) να μας πει πως πρέπει να ζήσουμε χειρότερα από όσο ζούσαμε ως τώρα (αν υπάρχει τέτοιος πάτος) και ξεχνάμε πως εδώ και 30 χρόνια, ζούμε μόνιμα με «μέτρα λιτότητας», είμαστε μόνιμα υπό κατάσταση εξυγίανσης, υπό κατάσταση άγχους, μιζέριας και ανοχής.
Εν τέλει, δεν ξέρω γιατί πρέπει να νιώθω ότι απειλούμαι με το ενδεχόμενο να «φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη». Γιατί θεωρείται αρνητικό το να είμαι ευρωσκεπτικιστής – εκατομμύρια ευρωπαίοι είναι- και γιατί, τελικά, πρέπει να νιώθω ότι κατά παράδοση ανήκω, ως πολίτης, στην Ενωση του Μπακαλιάρου. Σκασίλα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου