Το Μηνυμα

Την επόμενη φορά που θα ψηφίσουμε περισσότεροι, μάλλον θα δώσουμε την ευκαιρία που περιμένει εδώ και χρόνια ο Γιωργάκης. Και στο επόμενο διάστημα –για να προλάβει την αποσύνθεση ο Καραμανλής, έχει μπροστά του πολύ έργο, αν θέλει να παραμείνει η παράταξη της Ν.Δ. αμιγώς φιλελεύθερη: πρέπει να προχωρήσει στην εκκαθάριση πλήθους διεφθαρμένων μεγάλων και μικρών στελεχών. Η Ν.Δ. είναι ένα κόμμα που χρειάζεται, όχι κάθαρση, αλλά «καθαρισμό». Σφουγγάρισμα. Σχεδόν, ο Καραμανλής θα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Παπανδρέου και να μην αφήσει ούτε ένα παλιό στέλεχος –από την κυβέρνησή του στη βιτρίνα. Παρά μόνο, εκείνα που δεν πρόλαβαν να φθαρούν, ή που φημίζονται για την εντιμότητά τους.
Στη βιτρίνα. Γιατί περί βιτρίνας πρόκειται. Για να αλλάξει ένα κόμμα, με τον τρόπο που θέλησε ας πούμε ο Γιώργος Παπανδρέου να το αλλάξει, δεν αρκεί να ανανεώσεις τη βιτρίνα με νέα πρόσωπα, αλλά και το εσωτερικό. Το εσωτερικό και των δύο μεγάλων κομμάτων, δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα οι ηγεσίες τους, δεν υδροκεφαλίζεται μόνο στις δύο πρωτεύουσες. Απλώνει και στην περιφέρεια της χώρας.
Αυτό δεν άλλαξε – στα Χανιά ας πούμε, δεν αναδύθηκαν νέα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για να πεις «α, ένα νέο κόμμα κατάφερε ο Γιωργάκης». Πού ναι η ανανέωση; Στον Λευτέρη τον Κουλιεράκη;
Ποια αξιόλογα πρόσωπα θα αποτελέσουν το νέο ΠΑΣΟΚ υπό Γεωργίου Παπανδρέου, όταν πάντα, είναι οι ίδιοι εκπρόσωποι των τάσεων και των ρευμάτων που ανακυκλώνονται στην πολιτική ζωή των Χανίων, με το ίδιο γνώριμο αλλαζονικό ύφος και το ήθος εκείνο που στέρησε από το ΠΑΣΟΚ την εξουσία;
Και φαντάζεστε στην άλλη πλευρά, αν χρειαστεί να κάνει το ίδιο κι ο Καραμανλής, ποιους θα πρέπει να αλλάξει, τι πρόσωπα θα προωθήσει στις τοπικές κοινωνίες; Το Βούρβαχη; Και πώς θα τα βάλει με μια κοινωνία που συντηρεί το παλιό εις βάρος του καινούργιου;
Ας λέτε ότι θέτε σεις. Εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι πώς ξεχάσαμε σα λαός τις χούντες, ξεχάσαμε τις πληγές που άνοιξε στη χώρα η ακροδεξιά κι αυτή η ασθενής ιστορική μνήμη, εύκολα πέφτει θύμα του λαϊκισμού. Του απροκάλυπτα γελοίου, πολιτικού αμοραλισμού της σύγχρονης ακροδεξιάς, που με ψευτοδημοσιοσχεσίτικα κόλπα και εύπεπτα συνθήματα που δεν έχουν κανένα ιδεολογικό, ούτε καν φιλολογικό νόημα πείθει το μέσο Ελληνα, τον αποβλακωμένο από τους Πρετεντέρηδες, τον από-πολιτισμένο από τους Ρουβάδες και απαίδευτο από μια ανύπαρκτη παιδεία, να ψηφίσει ΛΑΟΣ.
Αν ο Καρατζαφέρης έλεγε τα λιγότερα στο Debate, δεν είναι στο ότι ήτανε πιο μάγκας από τους άλλους, κορόιδο ρωμιέ, αλλά στο ότι οι ατάκες που κατέβαζε από το λεξικό-με-τις-ατάκες-που-κολλάνε-παντού, ήταν σύντομες και για να κολλάνε, αλλά και γιατί δεν είχαν τίποτα βαθύ να πουν. Τι να αναλύσεις, δηλαδή: τη θεωρία της «πολυκατοικίας»;
Κι αν περιμέναμε απ’ την αριστερά, χάσαμε. Ακόμα ψάχνει η αριστερά το νόημα των καιρών. Η αριστερά βασανίζεται από τα δόγματα, που είναι πολλά και αγκυλώνουν τους διανοούμενους σε μιαν αέναη ενδοσκόπηση που θυμίζει έφηβο που αυνανίζεται χωρίς διάλλειμα για τσιγάρο. Ακόμα και η Οικολογία, η ουμανιστική στάση ζωής που αυτό-νοείται ως αριστερή, δεν κατάφερε να συνδέσει τα σχήματα με οικολογικές αναφορές σε ένα. Οσο η αριστερά βασίζεται αποκλειστικά σε ιδεολόγους και διανοούμενους αντί για πρακτικούς ανθρώπους που αντιλαμβάνονται πως πρέπει να στοχεύουν στην εξουσία αφού μόνο έτσι η αριστερά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, η αριστερά, άλλοτε θα χάνει κι άλλοτε θα κερδίζει στα σημεία. Η κακομοίρα.
Τόσο χαμηλά έχουμε πέσει οι Ελληνες. «Ε ρε, χούντα που μας χρειάζεται» όπως λένε μερικοί παλιοί που ξέρουν πως οι Ελληνες από τα δύσκολα μαθαίνουν.
Ας μη στενοχωριούνται, τα χειρότερα έπονται.

Γιώργος Γυπάκης