ΤΟ ΠΙΘΑΡΙ ΦΛΕΓΕΤΑΙ

Το αποκορύφωμα του παραλόγου ζουν 32 οικογένειες εδώ και χρόνια στο Πιθάρι. Στο Πιθάρι, όπου το κλούβιο δικαστικό σύστημα ετοιμάζεται να πετάξει φτωχές ως επί το πλείστον οικογένειες, στο δρόμο. Δικηγόρος, πρώην υποψήφιος της αριστεράς, πρώην προέδρος δικηγορικού συλλόγου, με υποτιθέμενες κοινωνικές ευαισθησίες, γνωστός ψυχίατρος των Χανίων και πρώην υποψήφιος Δήμαρχος, συμβούλια εφετών με πολύ - πολύ παράξενες αποφάσεις, τραμπούκοι που απειλούν τους δημοσιογράφους που ασχολούνται με το θέμα και μια εβδομηνταπεντάχρονη γριά (και το σόι της) που απαιτεί να της δώσουν 74 εκ. ευρώ για να τα πάρει…μαζί της…

Ολοι αυτοί μπλεγμένοι στην παράξενη ιστορία του Πιθαρίου. Και κάτω απ’ όλα, άνθρωποι που αγόρασαν, έκτισαν και νόμισαν οι αφελείς, ότι θα τους ανήκουν οι περιουσίες τους. Αλλά, δεν υπολόγισαν στην ελληνική δικαιοσύνη.

Η ιστορία έγινε πια γνωστή ακόμα κι από τα αθηναϊκά κανάλια. Οι περισσότεροι σημερινοί ιδιοκτήτες, αγόρασαν τις περιουσίες τους τη δεκαετία του 80 από άλλους, που είχαν αγοράσει μία έκταση 24 στρεμμάτων το 1981 από τον 23χρονο τότε Αλκιβιάδη Σολογάνη και την είχαν τεμαχίσει σε μικρότερα οικόπεδα. Επτά χρόνια μετά την πρώτη πώληση, η μητέρα του Αλκιβιάδη, Ουρανία, αφότου έμαθε ότι οι δευτεραγοραστές είχαν καταφέρει να εντάξουν τις περιουσίες τους στο σχέδιο του οικισμού δίνοντάς τους αξία, έβαλε μπροστά ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο να τα πάρει πίσω, σε συνεργασία με τους δικηγόρους της, ένας εκ των οποίων είναι ο πρώην Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Χανίων, Δ/ντής του Ινστιτούτου Κρητικής Δικαιοσύνης και πρώην υποψήφιος Δήμαρχος Χανίων με το ΣΥΝ, Στρατής Παπαμανουσάκης. Στην προσπάθειά της αυτή, σύμφωνα με τους Πιθαριανούς ιδιοκτήτες, έβγαλε πρώτα το γιό της τρελό και μετά προσπάθησε να αποδείξει ότι την τρέλα, ο Αλκιβιάδης την είχε από την εποχή που πούλησε την περιουσία, άρα «δεν ήξερε τι έκανε ή έπεσε θύμα εκμετάλλευσης». Για να τα καταφέρει, χρησιμοποίησε μία ιατρική γνωμάτευση του Ψυχιάτρου, Λογοτέχνη και επίσης πρώην Υποψήφιου Δημάρχου Χανίων Δημήτρη Καρτάκη, η οποία αμφισβητείται από έγκυρους πανεπιστημιακούς ψυχιάτρους σήμερα ως αντιεπιστημονική, αφού ο γιατρός, ομολογεί στο έγγραφό του ότι δεν εξέτασε τον ασθενή ο ίδιος, αλλά έγραψε ότι του είπε η μάνα του. Οσο για τον ίδιο το γιό, με τα χρήματα της περιουσίας που πούλησε, αποκαταστάθηκε επαγγελματικά, αν και σήμερα δεν εμφανίζεται πουθενά καθώς η Σολογάνη έχει πετύχει τον αποκλεισμό του από τα δικαστήρια. Η Σολογάνη τα έβαλε αρχικά με τους πρωταγοραστές και δεν ενόχλησε τους δευτεραγοραστές που στο μεταξύ, έκτιζαν και επένδυαν στις περιουσίες τους. Περίμενε, όπως λένε «να βεβαιωθεί πρώτα για την τύχη της αγωγής της» και μετά να προχωρήσει στα υπόλοιπα. Οι δευτεραγοραστές, άρχιζαν να ειδοποιούνται τελικά 10 χρόνια μετά (1998), ενώ οι περιουσίες τους έπαιρναν απανωτά αξία, με τις συνεχόμενες αυξήσεις των αντικειμενικών αλλά και με τη ραγδαία ανάπτυξη της περιοχής στην οποία οι ίδιοι συνέβαλλαν. Στο μεταξύ η Σολογάνη, παρουσιάζοντας διάφορα έγγραφα προσπαθούσε να πείσει τα δικαστήρια των Χανίων για την «τρέλα» του γιού της. Για παράδειγμα, ενώ ο γιός της υπηρέτησε το 78-79 στο στρατό και μάλιστα ως Ι1, δηλαδή απόλυτα υγιής, το 1992 φρόντισε να του βγάλει ένα χαρτί ότι πάσχει από ψύχωση, προκειμένου να μην τον ξανακαλέσουν, ενώ σε δικαστικά έγγραφα, παραποίησε την ημερομηνία σε 1982 για να ταιριάξει με τη χρονολογία πώλησης. Σε άλλη περίπτωση, ισχυρίζεται ότι ο γιός της νοσηλεύτηκε στο ΘΨΠΧ, αλλά παραδόξως, στα γραφεία του πάλαι ποτέ ψυχιατρείου δε βρέθηκε ποτέ ο φάκελος με τα στοιχεία του. Για όλα αυτά, η Σολογάνη κατηγορήθηκε ότι εξαπατούσε τα δικαστήρια και καταδικάστηκε γι αυτό, φτάνοντας μέχρι την Αντιεισαγγελέα Εφετών. Το Συμβούλιο Εφετών που παρέλαβε την αρνητική πρόταση της Αντιεισαγγελέως, με απόφασή του, δέχτηκε την έφεση της Σολογάνη ανατρέποντας την κατάσταση. Ετσι, με τους πρωταγοραστές να έχουν ήδη χάσει στον Αρειο Πάγο, φτάνει η σειρά των δευτεραγοραστών που σήμερα ζητούν να επανεξεταστεί η δικογραφία της ποινικής υπόθεσης, όντας σίγουροι πως το Συμβούλιο Εφετών εξέτασε την πρόταση της αντιεισαγγελέως στο πόδι!

Ξύπνησαν ένα ωραίο πρωινό και κάποιος τους είπε ότι αυτός που είχε κάποτε τα χωράφια εδώ, που τα πούλησε σε κάποιους άλλους, από τους οποίους τα αγόρασαν, τα θέλει τώρα πίσω. Και τώρα, είναι έτοιμοι για τα πάντα. Φυλάνε βάρδιες την ημέρα, για να διώχνουν με τη βία τους ενοχλητικούς που έρχονται με αγωγές και εξώδικα να μετρήσουν τα σπίτια τους για να τα κατασχέσουν και μαζεύονται τα βράδια στο σπίτι του ενός ή του άλλου για να κουβεντιάσουν το επόμενο βήμα τους. Λένε πώς κι αν ακόμα χάσουν, δεν πρόκειται να αφήσουν τα σπίτια τους και θα τα υπερασπιστούν με κάθε τρόπο. Εμείς, οι τρίτοι, βλέπουμε ένα ολόκληρο χωριό να αναστατώνεται, βλέπουμε στην κορύφωσή του, ένα πρωτοφανές κοινωνικό πρόβλημα με άγνωστες συνέπειες. Και βλέπουμε μια δικαιοσύνη, την οποία έτσι κι αλλιώς δεν εμπιστευόμαστε πια, να αντιλαμβάνεται το ρόλο της με προχειρότητα.

Το διανοείστε;

Ποιος θα νιώθει ασφαλής από σήμερα και μετά έχοντας αγοράσει ένα οικόπεδο, κι έχει ξοδέψει τον αγώνα μιας ζωής για να το κτίσει; Κι αν αύριο του το πάρουν οι δικαστικοί κλητήρες;