Υπερ αυτοδικίας λόγος

Θα σκότωνες για να προστατέψεις την οικογένειά σου;

Πολλοί από μας θα θέτουν σίγουρα στον εαυτό τους αυτό το ερώτημα κατά καιρούς, πράγμα που δε θα συνέβαινε αν νιώθαμε πραγματικά ασφαλείς και προστατευμένοι.

Ειδικά τον τελευταίο καιρό που έχουν αυξηθεί τα κρούσματα ληστειών στην Κρήτη και με αφορμή την πρόσφατη ληστεία στο μαγαζί του φίλου Φωκίωνα στον Καλαθά, φαντάζομαι συχνά το εξής περιστατικό:

Αργά τη νύχτα, ενώ κοιμόμαστε όλοι στο σπίτι, ακούω τσαρχαλίσματα στην πόρτα. Το σπίτι είναι απομονωμένο και οι γείτονες είναι μακριά για να ακούσουν ή να προλάβουν το κακό αν είναι να συμβεί. Πετάγομαι από το κρεβάτι τρομαγμένος και χωρίς να ανησυχήσω τη γυναίκα και το παιδί τρέχω στην πόρτα, περνώντας από την κουζίνα για να οπλιστώ με το μακρύ μαχαίρι που έχουμε για το αρνί και τη στήνω στο σκοτάδι. Το αίμα μου έχει ανέβει στο κεφάλι, είμαι σε κατάσταση πανικού και ο κόσμος γύρω μου γυρίζει, σα να μην πατάω στο έδαφος. Το μεγάλο μου άγχος είναι, ότι είναι να γίνει, να γίνει πριν φτάσουμε στα υπνοδωμάτια. Ελαφρύς, την ώρα που νιώθω την κλειδαριά να σπάει ανοίγω την πόρτα, βλέπω μια σκιά στο σκοτάδι, ρίχνομαι πάνω της και καρφώνω το μαχαίρι πριν προλάβει να αντιδράσει, βαθειά μέσα στην κοιλιά.

Η γυναίκα μου ξυπνάει από τη φασαρία, ανάβουμε το φως και βλέπουμε το διαρρήκτη αιμόφυρτο, νεκρό. Εκείνη πανικοβάλλεται, όμως εγώ, βλέποντας τον εαυτό μου στη φυλακή για ανθρωποκτονία, δεν την αφήνω να τηλεφωνήσει στην αστυνομία. Την υποχρεώνω να με βοηθήσει να σηκώσουμε το πτώμα, που το φορτώνουμε στο καρότσι του κήπου. Το σέρνουμε ως κάτω στο χωράφι, εκεί που είχα θάψει το σκύλο κάποτε, σκάβω ένα βαθύ λάκκο, χώνω το πτώμα μέσα αφού το τυλίξω καλά με σακκούλες σκουπιδιών, κι από πάνω ρίχνω ένα τσουβάλι σκόνη ασβέστη που έχει περισσέψει από τα μερεμέτια, για να μη μυρίσει, ενώ ο ήλιος ανατέλλει από τα ανοιχτά της Σούδας.

Το να οπλοφορώ εδώ στην ερημιά, θα μου φαινόταν απολύτως λογικό, αν ήμουν ο τύπος του κλασσικού κρητικού με το πιστόλι. Η αλήθεια είναι ότι έχω ξεχωρίσει διάφορα κουζινομάχαιρα και άλλα τέτοια, νόμιμα, αλλά φονικά εργαλεία που τα έχω πάντα κοντά στην πόρτα και είμαι σίγουρος ότι δε θα διστάσω να τα χρησιμοποιήσω –και το περιστατικό που σας περιέγραψα το φαντάζομαι συχνά σαν πνευματική άσκηση θάρρους- αν κινδυνέψουμε πραγματικά. Κι αφού κατάφερα να κλείσω την περιουσία μου με τοίχο και μεγάλη πόρτα, σύντομα θα πάρω κι ένα λύκο που σκοπεύω να τον εκπαιδεύσω να επιτίθεται. Τι άλλο μπορώ να κάνω;

Όπως καταλάβατε, το να τηλεφωνήσω στην Αστυνομία της Σούδας σε περίπτωση ανάγκης, μου φαίνεται, (λίγο η απόσταση κι ο χρόνος που θέλει να ρθει, λίγο η βαρεμάρα του δημόσιου υπαλλήλου) εντελώς, μα εντελώς γελοίο. Κι αφού κανείς εκεί στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης δε σκέφτεται (παρά τις πιέσεις) πώς ο δεύτερος μεγαλύτερος Δήμος του Νομού Χανίων χρειάζεται δικό του αστυνομικό τμήμα, είμαι αποφασισμένος, όπως και πολλοί συμπολίτες μου, να προστατεύω μόνος μου τον εαυτό μου.