Η απόφαση για την υλοποίηση της 2ης διοικητικής μεταρρύθμισης είναι θετικό γεγονός και παρόλο που δεν ξέρουμε ακόμα ποια ακριβώς από τα σενάρια θα υλοποιηθούν –μέχρι να βγει το νομοσχέδιο στον αέρα, πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε την ουσία.
Μικροί και αδύναμοι οι Δήμοι του πρώτου «Καποδίστρια», ίσως έφτασαν στο τέλος της πρακτικής τους αξίας και σίγουρα εξάντλησαν τη δυναμική τους από οικονομικής αλλά και αυτοδιοικητικής πλευράς. Ανίκανοι να ξεπεράσουν πάγια προβλήματα με τα οποία φορτώθηκαν, θεσμικά και οργανωτικά, βρίσκονται πια απέναντι σε αναπτυξιακό τέλμα. Η αλήθεια είναι, πως για την υλοποίηση του Καποδίστρια 2 αρκεί ένα και μόνο πειστικό επιχείρημα: Ότι είναι μονόδρομος για να απορροφηθούν τα κονδύλια του ΕΣΠΑ και τα όποια μελλοντικά κονδύλια εξ Ευρώπης. Στον πολιτισμένο κόσμο της Δύσης, βλέπετε, δεν υπάρχουν πια Δήμοι των 2 ή των 20 ή των 70.000 κατοίκων.
Το χρήμα βέβαια, όπως πάντα, είναι εκείνο που θα πείσει το πολιτικό κατεστημένο της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης να αποδεχτεί τη μεγάλη θυσία, να λιγοστέψουν οι καρέκλες της εξουσίας, για να ναι λίγες και καλές, εκείνες που θα διαιρούν και θα βασιλεύουν –οι «αυλικοί» εξάλλου, δεν θα εκλείψουν.
Λυπάται κανείς τους κάθε λογής διεφθαρμένους πλιατσικολόγους της τοπικής αυτοδιοίκησης, τους κάθε μικροπαράγοντες που στήριζαν και στηρίζουν την πολιτική και κοινωνική τους ύπαρξη στον τοπικισμό, κι εκμεταλλευόμενοι την ημιμάθεια και την κακομοιριά των ανθρώπων της υπαίθρου, διασπάθιζαν το δημόσιο χρήμα σε ρουσφέτια, ενώ οι ίδιοι φούσκωναν κοιλιές και πισινούς στις ίδιες πάντα καρέκλες, μοιράζοντας εντολές και αρμοδιότητες, κρατώντας τον τόπο πίσω, 20 και 50 χρόνια αναπτυξιακά.
Ολοι αυτοί θα αποκαλυφθούν σήμερα, μη βρίσκοντας επιχειρήματα να δικαιολογήσουν το γιατί πρέπει «να μείνουμε μόνοι, όπως είμασταν». Θα αποκαλυφθεί η ανικανότητά τους να διοικούν, η κενότητα στην κατάθεση πολιτικών προτάσεων, η αναρμοδιότητα, η φαυλότητα και η βλακεία με την οποία αντιμετώπιζαν ως τώρα τη διαχείριση των προβλημάτων μας, που ποτέ δεν λύνονταν και πάντα έφταιγαν άλλοι γι αυτό.
Ολοι αυτοί λοιπόν, θα προσπαθήσουν να μας πείσουν πως υπάρχουν κίνδυνοι στις συνενώσεις, κίνδυνοι αλλοίωσης ταυτότητας (τάχα πως ο κάθε Δήμος έχει δική του παράδοση πεδινή ή ορεινή κ.α.), κίνδυνοι ιστορικής παραχάραξης (όπου το διακύβευμα είναι κάποια ονομασία συνήθως) και κυρίως, κίνδυνοι επεκτατισμού και αφομοίωσης των μικρών Δήμων από τους μεγαλύτερους. Αλλά στο τελευταίο επιχείρημα που είναι το μόνο σοβαροφανές, θα στηρίξουν τη λάθος θέση, πως αφού είναι έτσι, πρέπει οι μικροί Δήμοι να μείνουν απομονωμένοι, δηλαδή μόνοι. Αλλά, το μοναχικό πρόβατο τρώνε οι λύκοι, όπου το πετύχουν.
Ολοι αυτοί, οι αυτόκλητοι, οι όψιμοι σωτήρες κι αγωνιστές του τόπου θα μείνουν –σχεδόν- χωρίς «δουλειά» τώρα, προς χάριν άλλων ικανότερων και πιο μεγάλων παραγόντων που όμως, πάντα θα χρειάζονται τους «μικρούς» τους σφουγγοκωλάριους. Διότι, όπως αντιλαμβάνεστε, το παιχνίδι χοντραίνει.
Το παιχνίδι χοντραίνει και μια νέα «κάστα» παραγόντων θα εμφανιστεί στο προσκήνιο:
Οι «Υπερδήμαρχοι» -σαφώς διορισμένοι υποψήφιοι των κομμάτων, που στην εκλογική πρεμιέρα του Καποδίστρια 2 θα αναδείξουν τη δύναμη του κόμματος που κυβερνά, ενώ τα επόμενα χρόνια θα επιτελέσουν ρόλο σπουδαιότερο από αυτό των βουλευτών.
Και οι «εκπρόσωποι» -η πραγματική δύναμη του κάθε παλιού Δήμου που θα αντιπροσωπεύεται στο κοινό δημοτικό συμβούλιο, αρκεί να είναι δίκαιο το σύστημα εκπροσώπησης. Και με την προϋπόθεση αυτή (της δίκαιης εκπροσώπησης) οι παλιοί Δήμοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν κατά τη μεταξύ τους συνένωση.
Γιατί το μεγαλύτερο διακύβευμα του νέου Καποδίστρια, δεν είναι με ποιο Δήμο θα συνενωθούμε, αλλά ποιος θα μας εκπροσωπήσει στον ενιαίο Δήμο.
Ελπίζουμε όλοι, σε ένα δίκαιο εκλογικό σύστημα, όπου η αντιπροσώπευση των παλιών Δήμων στον ενιαίο αυτοδιοικητικό φορέα θα είναι αναλογική με τον πληθυσμό τους. Ελπίζουμε ότι ο νομοθέτης θα κατανοεί την πολυπλοκότητα των θεμάτων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που δεν λύνονται μόνο με τεχνοκρατικό αλλά και με πολιτικό τρόπο, ελπίζουμε να μη δικαιωθεί ο φόβος που πολλοί εκφράζουν –μεταξύ αυτών και ο σημερινός Δήμαρχος Ακρωτηρίου- ότι οι νέοι Δήμοι θα είναι τόσο υδροκεφαλικοί, που θα απομακρυνθούν από τον πολίτη. Ότι δηλαδή, εκείνος που σήμερα προσφεύγει στο Δημαρχείο –το σπίτι του δημότη- για ένα θέμα της γειτονιάς του, για μια έλλειψη υποδομής, για ένα πρόβλημα τρέχον και βρίσκει ανταπόκριση (δηλαδή βρίσκει κάποιον να τον ακούσει), αύριο θα πέφτει πάνω σε όγκους γραφειοκρατικών διαδικασιών για να υποβάλλει τα αιτήματά του, τα οποία θα περιμένουν στη σειρά, πίσω από χιλιάδες άλλα αιτήματα να ικανοποιηθούν.
Δεν είναι όμως απαραίτητο να υπάρχει αυτή η «Καφκική» εικόνα – υπάρχουν τα πρότυπα και τα υποδείγματα για να ακολουθήσουν οι νομοθέτες.
Μπορεί να υπάρξει ένα καλό και δίκαιο και αντιπροσωπευτικό σύστημα τοπικής αυτοδιοίκησης (αν και δεν ξέρω αν μπορεί να συνεχίσει να λέγεται έτσι) στη χώρα μας, αρκεί να απεμπλακεί η δημιουργία του από μικροπολιτικά συμφέροντα.
Όπως και να έχει, είτε με αντιδημάρχους κατά παλιό Δήμο είτε κατά θεματική αρμοδιότητα, στο νέο φορέα, δεν έχουν θέση οι ανάξιοι. Ο δεύτερος μεγαλύτερος Δήμος του νομού Χανίων πρέπει να εκπροσωπηθεί από τα καλύτερα στελέχη της κοινωνίας του, τα πιο ικανά, τα πιο ανιδιοτελή, τα πιο ευαισθητοποιημένα, τα πιο ευφυή και κυρίως τα πιο δυναμικά και διεκδικητικά. Στην πραγματικότητα η ανάγκη για ένα υψηλότερο επίπεδο στελεχών στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν αλλάζει, γίνεται όμως επιτακτικότερη. Η ανάγκη να αλλάξουμε τη λογική με την οποία ως τώρα ψηφίζαμε στις Δημοτικές Εκλογές είναι απόλυτη, είναι μονόδρομος και η ευθύνη όλων εμάς που θα ψηφίσουμε στις επόμενες Δημοτικές Εκλογές είναι τεράστια γιατί καθορίζει το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Το να περάσουμε από ένα θέατρο σκιών – δημοτικό συμβούλιο σε ένα συμβούλιο σοβαρότητας και ευθύνης που θα μας εκπροσωπεί στο μελλοντικό Δήμο, όπως και αν αυτός διαμορφωθεί, είναι το μεγαλύτερο βήμα που μπορεί να κάνει η τοπική μας κοινωνία για ένα καλύτερο, ομορφότερο και πραγματικά βιώσιμο Ακρωτήρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου