Υπό τον τρόμο των βολών στο Χορδάκι

Μνήμες του 1998, τότε που κινδύνευσαν να χαθούν ανθρώπινες ζωές από τις πτώσεις πυραύλων μέσα στις αυλές τους, ξύπνησαν στους κατοίκους του Χορδακίου οι βολές του Πεδίου Βολής Κρήτης στις 29 Οκτωβρίου.
Ηταν στις 9.30 το πρωί και στις 2.30 με 3 το απόγευμα όταν κάτοικοι του Χορδακίου αλλά και άλλων περιοχών όπως τα Καθιανά είδαν πυραύλους τύπου Χωκ, να σκάνε πάνω από τις νοτιοανατολικές πλαγιές του χωριού (βλέπε φωτο). Το τελευταίο διάστημα οι βολές που «ξεστρατίζουν» προς το χωριό γίνονται όλο και συχνότερες λέει ο Τοπικός Σύμβουλος Χορδακίου Δημήτρης Τσουχλαράκης, ο οποίος θυμάται με τρόμο το 98, τότε που οι πύραυλοι έπεσαν στις αυλές των σπιτιών και στις πλαγιές της Σκλόκας όπου κατέκαψαν δεκάδες στρέμματα αγροτικής γης. Ο Δημήτρης Φακωτάκης που κατέγραψε μία από τις βολές, μας λέει ότι «είδα να πλησιάζουν προς το χωριό και τρόμαξα, αλλά τελικά δεν ξέρω αν έσκασαν μέσα ή έξω από τα όρια του ΠΒΚ»
Ο ίδιος, όπως κι άλλοι Χορδακιανοί έχουν αναμνήσεις από πολλές τέτοιες βολές τις προηγούμενες δεκαετίες και πολλοί από αυτούς έχουν μαζέψει συχνά, τα θραύσματα από τους πυραύλους έξω απ΄τα σπίτια τους αλλά κι από περιοχές όπως ανατολικά του Γουβερνέτου και κοντά στο νταμάρι της ΦΙΝΟΜΠΕΤΟΝ.
Πάντως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν υπάρχει απτό δείγμα ότι οι πύραυλοι έσκασαν έξω από τα όρια του Πεδίου Βολής. Ο υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων του ΠΒΚ Αντιπλοίαρχος Αναστάσιος Στράτος διαψεύδει το γεγονός τονίζοντας ότι από το 1998 και μετά δεν έχει ξανασκάσει ποτέ πύραυλος στο έδαφος του Χορδακίου, αφού από τότε οι πύραυλοι είναι εξοπλισμένοι με το σύστημα Distract Command. Πρόκειται, μας λέει, για ένα σύστημα αυτοκαταστροφής του πυραύλου σε περίπτωση που παρεκκλίνει από την πορεία του. Όταν αυτό γίνει –και γίνεται σπάνια- εντός δευτερολέπτων από την ώρα της εκτόξευσης ο χειριστής με ένα κουμπί ενεργοποιεί το σύστημα αυτοκαταστροφής του πυραύλου που σκάει πολύ πριν φτάσει στο έδαφος. Οσον αφορά στις μαρτυρίες, ο κ. Στράτος απαντά: «πρόκειται για λάθος εκτίμηση της θέσης του πυραύλου, που είναι φυσικό να συμβαίνει. Μπορεί να βλέπουμε την πορεία του πυραύλου και την έκρηξη και να ακούμε τον κρότο και να νομίζουμε ότι γίνεται κοντά μας, ενώ στην πραγματικότητα είναι μίλια μακριά, στη θάλασσα.». Με την ευκαιρία ρωτήσαμε τον Αντιπλοίαρχο για το «περιεχόμενο» των πυραύλων και τον κίνδυνο που εγκυμονούν για την υγεία μας και το περιβάλλον: «Οι πύραυλοι που χρησιμοποιούμε στο ΠΒΚ είναι συμβατικά όπλα, τα λεγόμενα έξυπνα όπλα, αλλά χωρίς τη δυνατότητα διάτρησης. Είναι δηλαδή, σκέτο μπαρούτι που εκρύγνηται». Ο κ. Στράτος επισημαίνει ακόμη ότι τα συστήματα εκτόξευσης βρίσκονται στην άκρη του ΠΒΚ πάνω από τη θάλασσα και ότι η μόνη περιοχή που «κινδυνεύει» είναι η θαλάσσια περιοχή στην οποία γίνονται οι βολές, γι αυτό και κάθε φορά ανακοινώνεται δημόσια το πρόγραμμα των βολών. Στη στεριά, δεν υπάρχει καμία «ζώνη ασφαλείας» παραδέχεται ο κ. Στράτος, αφού λόγω του Distract Command δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος.
Χρήσιμες διευκρινήσεις, αν αναλογιστεί κανείς τι γινόταν λίγες δεκαετίες πριν. Το 1985 και το 1987 η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη:«Εχουν συνηθίσει τα παιδιά. Προηγείται ένα δυνατό τράνταγμα και φράζουν τα αυτιά τους. Μετά σκάει ο πύραυλος. Είχε έρθει εδώ πριν χρόνια ένας επιθεωρητής και έτυχε να σκάσει πύραυλος. Φοβήθηκε. Μάζεψε τα χαρτιά του και πετάχτηκε έντρομος έξω. Νόμιζε ότι έγινε σεισμός κι ότι έπεφτε το κτίριο» έλεγε το 1987 στο ΕΘΝΟΣ ο εφημέριος του χωριού Παπα-Γιάννης Ανδρεαδάκης, που δίδασκε στο Δημοτικό Σχολείο Χορδακίου (που σήμερα δε λειτουργεί). Και συνέχιζε με διαχρονικότητα: «Ποτέ, μετά από το σκάσιμο ενός πυραύλου δεν ήρθε στο χωριό κανείς αξιωματικός από το πεδίο βολής να δει τι έγινε, να μας ρωτήσει για τον τρόπο που περνάμε κάθε φορά εμείς και τα παιδιά μας». Ισως, τις συνέπειες της ηχορύπανσης και του φόβου που προκαλούν τα όπλα του σοκ-και-δέος-ΝΑΤΟ, να μην μπορεί ακόμα και σήμερα να τις ακυρώσει καμιά διευκρίνιση, όσο ειλικρινής και να ‘ναι.